DE JURY
Een aantal jaren geleden was ik juryvoorzitter op een groot internationaal koorfestival. Na afloop van een aantal optredens kwam de jury bij elkaar om de resultaten te bespreken. Bij een koor wilde één van de juryleden geen punten geven. Verbaasd vroeg ik haar wat daarvan de reden was, het antwoord wat zij gaf was: “I don’t like this music”. “Maar je persoonlijke muzikale voorkeuren horen hierbij toch geen rol te spelen?” vroeg ik haar nog vriendelijk, maar zij bleef bij haar standpunt. Een sterk staaltje van het “Halo Effect” (persoonlijke voorkeuren). We hebben het toen op een technische manier opgelost.
Sinds ik jureer op allerlei festivals (meestal koorfestivals) loop ik steeds weer tegen de vraag aan wat hier het doel van het jureren is. In mijn opinie is jureren ‘beoordelen’ en dat aan de hand van criteria die zoveel mogelijk objectief zijn.
Naast beoordelen hebben we ook het fenomeen ‘waarderen’.
Waarderen gebeurd meestal op basis van irrelevante kenmerken zoals persoonlijke smaak en voorkeuren. (publieksjury!)
Een paar jaar geleden ben ik me gaan verdiepen in de werking van onze hersenen tijdens het jureren. Ik kwam tot de ontdekking dat wij door onze hersenen regelmatig op een verkeerd spoor worden gezet doordat zij de kortste weg nemen bij het verzamelen en combineren van al onze waarnemingen. Het gevolg hiervan is selectieve waarneming, je hoort wat je weet of denkt te weten, je hoort wat je ziet of denkt te zien. Op zichzelf is selectieve waarneming geen denkfout, maar ze kan er wel toe leiden. Het wordt pas een denkfout als je denkt dat je alles hoort of ziet en daarbij volledig vertrouwt op je eigen waarneming.
